.asynchroniczny wierszyk technologiczny.
duma Mieciu w piruecie
jak się znaleźć przy tablecie
oj, pograaaało by się…
w ZOMBIE!!!
orbituje Estera wokół komputera
łakomie na niego okiem spoziera
obejrzaaaało by się…
MONSTER!!!
ciągnie Wiktora do telewizora
obojętne dla niego jaka to jest pora
na kanale leci…
NINJA!!!
a kroki Poli znosi ku konsoli
gdzie animowanych kociaczków do woli
oj, nacisnąć by chciała…
PLAY!!!
babcia słucha, się dziwuje
co te dziecko wygaduje?
ząbi? mąster? nindźja? plej?
OJEJ…
dziadek niby trzyma fason
lecz unika starcia z klasą
konkludując spoza fajki
“teraz to są dziwne bajki…”
a dzieciaki – nie spasują,
kłebią się i męczą, trują
niestrudzenie dookolne
ofensywne i namolne
choć gramofon i analog
dla nich terrą incognitą
to stosują doskonale
nadawanie zdartą płytą:
– mamo, tato, mogęęĘĘ??
…hmmmm…
– tato, mamo, proooooszęęĘĘ!!!
…no dob…
– łeeeeee!!!
już dorwały swe gadżety
podrygując w takt podniety
gorączkują, podskakują
całym ciałem ekscytują
się
kolorowe błyski
techniczne odbłyski
punkty, gwiazdki, menusy
siódme życia, bonusy
no i na dzieci twarzach
jak w babci piekarniku
rozpalonych i gorących
wypieków bez liku
…
– JESZCZE NIEEEEEE!!!